CZY PERFEKCJONIZM MOŻE BYĆ PROBLEMEM?
Obraz człowieka, który jest zorganizowany, prowadzi uporządkowane życie, ma zawsze nieskazitelny porządek w domu i w miejscu pracy, jawi nam się bardzo pozytywnie. Taki człowiek, o którym zwykło mawiać się perfekcjonista, rzeczywiście może mieć bardzo dobrze poukładany świat i dbać o wszystko dookoła. Jednak perfekcyjną dbałość o każdy szczegół w życiu i chorobliwe, szkodliwe natręctwo dzieli bardzo cienka granica, którą łatwo przekroczyć.
Perfekcjonizm – nie zawsze taki idealny
Idealnie poukładane i nienaganne życie perfekcjonisty nigdy takim nie jest z punktu widzenia samego perfekcjonisty. Dlatego też podstawą terapii osoby cierpiącej na perfekcjonizm jest zawsze terapia indywidualna. Perfekcjonista ma bowiem zupełnie inne spojrzenie na rzeczywistość – patrzy na swoje poczynania przez pryzmat porażek i sukcesów, nie przyjmuje sukcesów połowicznych, odniesionych pobocznych korzyści. Nie potrafi tak naprawdę cieszyć się życiem i swoimi osiągnięciami, głęboko analizuje swoje postępowanie pod kątem poprawiania niedociągnięć.
Kiedy perfekcjonizm wymyka się spod kontroli?
Nie ma nic złego w dążeniu do porządku w życiu i otoczeniu. Perfekcjonizm sam w sobie bowiem sam w sobie nie jest jednostką chorobową, dopóki nie zaczyna wpływać na zdrowie perfekcjonisty – tak psychiczne, jak fizyczne. Nadmierna chęć dążenia do stworzonego przez siebie ideału może prowadzić do stanów lękowych i poczucia wstydu wobec innych i samego siebie. Psychoterapia Warszawa Mokotów to miejsce, w którym możesz skonsultować swoje obawy w zakresie postrzegania samego siebie. Powolne degradowanie samego siebie i uznanie się za osobę bezwartościową i prowadzić do depresji.
Perfekcjonista. Kim jest?
Perfekcjonizm może objawiać się dwutorowo:
• wewnętrznie lub
• zewnętrznie.
Perfekcjonista wewnętrzny jest bardzo wrażliwych, cechuje go obniżona odporność na stres i znikoma umiejętność radzenia sobie z potknięciami życiowymi i porażkami. Każda sytuacja, w której perfekcjonista wewnętrzny nie osiąga zamierzonego celu, kończy się silnym przygnębieniem, stanami depresyjnymi, popadaniem w uzależnienia, myślami i działaniami autodestrukcyjnymi powodowanymi niespełnieniem stawianymi sobie zbyt wysoko celami. Perfekcjonista w sferze zewnętrznej kieruje się wewnętrznym przymusem bycia idealnym w oczach innych – jakakolwiek dezaprobata dla jego zachowania czy wyglądu, powoduje natychmiastowe obniżenie poczucia własnej wartości.
Perfekcyjne życie – fizyczne skutki prowadzenia życia od linijki
Perfekcjoniści narażeni są na epizody depresyjne, często zmagają się z natręctwami i nerwicami. Ich dbałość o każdy szczegół przekłada się na kwestię odżywiania i wyglądu – często współtowarzyszącą perfekcjonizmowi przypadłością są zaburzenia odżywiania, jak bulimia czy anoreksja. Nadmierne skupienie się do postawionych sobie nierealnych celów, może prowadzić do:
• pracoholizmu,
• bezsenności,
• wysokiego pobudzenia organizmu,
• braku umiejętności wypoczywania,
• silnej potrzeby kontrolowania siebie i swojego otoczenia, skrupulatnego organizowania i planowania działania,
• uzależnienia od Internetu, nadużywania korzystania z urządzeń mobilnych i komputera.
Perfekcjonizm – czy wymaga leczenia?
Psychiatria wyróżnia jednostkę chorobową, jaką jest perfekcjonizm kliniczny. Z pozoru niegroźne zaburzenie może bowiem stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia i życia człowieka nim dotkniętym – dla perfekcjonisty nawet delikatnie przekazana i konstruktywna krytyka w stosunku do niego, może stanowić iskrę zapalną dla zachowań autodestrukcyjnych. Schorzenia tego nie wolno zatem lekceważyć. Rozróżnia się 3 odmiany zaburzenia – perfekcjonizm nakierowany na samego siebie, zorientowany na innych i zależny od czynników społecznych. Każdy z nich wymaga odpowiedniej diagnostyki i obrania indywidualnej linii terapeutycznej.
Prowadzenie idealnego życia jest marzeniem wielu z nas, jednak nie można doprowadzić do sytuacji, w której wysoko postawione cele i konieczność ich realizacji, przesłaniać będą codzienność i relacje ze społeczeństwem.